Het was juni 1956. Als elfjarige maakte ik iets mee dat tot op de dag van vandaag een diepe indruk op mij heeft gemaakt.

In mijn zoektocht in Ons Weekblad kwam ik bovenstaand artikel tegen, gepubliceerd op 14 juli 1956. Ik woonde met mijn ouders en drie zussen schuin tegenover het woonhuis en de molen van de familie Theeuwes. Ook ik werd wakker van de rode gloed op mijn slaapkamer. Toen ik door het raam naar buiten keek, zag ik dat de molen in brand stond en de wieken van de molen naar beneden stortten. De hemel was gevuld met talloze vonken. Ongeveer tegelijkertijd reed molenaar Vic Theeuwes met zijn vrachtwagentje, kennelijk helemaal in paniek, luid toeterend over de Alphenseweg richting het centrum van Baarle. Ik kreeg er kippenvel van en denk nog regelmatig terug aan deze voor de familie Theeuwes tragische gebeurtenis.

In Ons Weekblad van een week later stond op de voorpagina een groot, mooi gedicht, geschreven door P. v. E.

De kop en onderschrift boven het gedicht:

Vergane Glorie

“Wat eens een trotse molen was

Is thans vergaan tot puin en as.”